Οι ακτινικές υπερκερατώσεις είναι πολύ συχνές δερματικές βλάβες, οι οποίες δεν είναι καρκίνοι του δέρματος. Κάποιες από αυτές, όμως, μπορεί να εξελιχθούν σε καρκίνο του δέρματος. Οι ακτινικές υπερκερατώσεις, ή ηλιακές υπερκερατώσεις, εμφανίζονται τοπικά στην επιφάνεια του δέρματος και έχουν όψη κρούστας, ενώ επανέρχονται και επιμένουν. Είναι τραχιές στην αφή (σαν υαλόχαρτο). Αποτελούν προειδοποίηση του δέρματος, το οποίο έχει χάσει τις φυσικές του ικανότητες άμυνας έναντι των ακτινών UV και είναι συνέπεια παρατεταμένων και επαναλαμβανόμενων εκθέσεων στον ήλιο.

Aρχικά αναπτύσσονται σαν μικρές κηλίδες στο δέρμα (1-2mm) που γίνονται περισσότερο αντιληπτές με την αφή. Στην πορεία μπορεί να μεγαλώσουνε και συνήθως γίνονται ανάγλυφες, κοκκινωπές και φολιδωτές. Βρίσκονται σε περιοχές μακροχρόνιας έκθεσης στο ήλιο όπως το κεφάλι (ιδιαίτερα στους φαλακρούς), το πρόσωπο, τα μπράτσα, στο λαιμό και στον θώρακα. Δεν έχουν ιδιαίτερα συμπτώματα, εκτός την αίσθηση κνησμού ή καψίματος στην πληγείσα περιοχή. Συνήθως εμφανίζεται σε άτομα με ανοικτόχρωμο και φωτοευαίσθητο δέρμα και στις ηλικίες πάνω από 40-50 έτη. Ιδιαίτερα ευπαθείς είναι οι ασθενής με ανοσοκαταστολή, καθώς το δέρμα αδυνατεί να διορθώσει την κυτταρική βλάβη.

H ακτινική υπερκεράτωση πρέπει να αντιμετωπίζεται από Ιατρό Δερματολόγο, καθώς υπάρχει πιθανότητα με την πάροδο του χρόνου να εξελιχθεί σε καρκίνο το δέρματος. Οι τρόποι θεραπείας αξιολογούνται από τον Δερματολόγο και αφορούν την κρυοθεραπεία με υγρό άζωτο (επιτυγχάνει ποσοστά ίασης 98%), τη χρήση τοπικών φαρμάκων, τον ηλεκτρικό καυτηριασμό και τη χειρουργική επέμβαση. Δείγμα ιστού μπορεί να εξεταστεί για σημεία καρκίνου. Η τοπική χημειοθεραπεία είναι χρήσιμη για τη θεραπεία μιας ολόκληρης κλινικής και υποκλινικής περιοχής για ομάδες βλαβών. Το χημικό πίλινγκ επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί, καθώς καταστρέφει τα ανεπιθύμητα δερματικά κύτταρα.